25 Maart 2011 – Ons het ‘n verantwoordelikheid

Ek het dit al vantevore gesê: Ek is mal oor my werk en as ek ’n groep mense moes kies, kon ek nie ’n beter keuse gemaak het as die span by Vrouekeur waarby ek Julie verlede jaar aangesluit het nie. Dis alombekend onder kollegas in die maatskappy dat die Vrouekeur-span in harmonie met mekaar saamwerk. En dít wil gedoen wees, want om ’n tydskrif die lig te laat sien, veral ’n weeklikse een, gaan met groot werksdruk gepaard.

Ek het dit al vantevore gesê: Ek is mal oor my werk en as ek ’n groep mense moes kies, kon ek nie ’n beter keuse gemaak het as die span by Vrouekeur waarby ek Julie verlede jaar aangesluit het nie. Dis alombekend onder kollegas in die maatskappy dat die Vrouekeur-span in harmonie met mekaar saamwerk. En dít wil gedoen wees, want om ’n tydskrif die lig te laat sien, veral ’n weeklikse een, gaan met groot werksdruk gepaard.
Daar is ’n paar geheime vir hierdie wen­resep. Geld is nie die dryfveer nie – daar­van kan die meeste van ons in die me­diabedryf getuig. Boaan die lysie is ’n sin vir humor, wedersydse begrip en res­pek vir mekaar se unieke persoonlikhede en die feit dat almal hul werk met trots en verantwoordelik­heid doen om ’n gehal­te­produk te lewer. Dit is dinge wat myns in­siens bydra tot ’n werksomgewing wat met po­si­tiewe energie gelaai is en terselfdertyd moeilike situa­sies ontlont, want hoe meer stres in ’n situa­sie, hoe groter is die kanse vir konflik. Dis dan wanneer klein dinge­tjies aanleiding tot vulkaniese uitbarstings of sluimerende woede in die vorm van stil­stuipe kan gee en woorde, of die gebrek daar­aan, wapens word. Nes in ’n verhouding tussen twee mense wat onder een dak woon, soos Kristel Loots in haar artikel, Stry of stilbly? skryf.
Wat my uitbring by dit wat ons weekliks in die tydskrif met lesers deel. Of dit nou is om sin aan mense se lewens op persoonlike vlak in verhoudings te gee en of dit omstrede kwessies is wat bespreek word, die hele span werk saam om die tydskrif sonder uitsondering elke week op die rak te kry. En hierdie spanpoging stel my nie een week teleur nie – daar is elke keer artikels wat uitstekende joernaliste met ywer skryf wat my laat dink en introspeksie laat doen.
Twee van die artikels in dié week se uitgawe het vir my ’n gemene deler as tema. In Moenie my los nie! sowel as Wat makeer die weer? deur Tanya de Vente-Bijker en Lize Maritz onderskeidelik, speel vrees ’n rol. Sommige van ons is bang ons geliefde vat die pad en wag omtrent net vir die oomblik wat dit gaan gebeur (al is ons vrees ongegrond) en ander leef weer in angs dat die einde van die wêreld in sig is met ekstreme weerstoestande wat aan die toeneem is.
Dis duidelik dat daar winde van ver­an­de­ring in die weerstoestande is. Daar is selfs diegene wat glo die einde is in sig – weliswaar oor twee maande, glo sommi­ges. Ek deel nie hul vrees nie, versamel nie blikkieskos nie en beplan nie om ’n grot te gaan uitsoek waarin ek saam met my dierbares ná ’n apokaliptiese katastrofe op aarde gaan skuil nie. Ek deel wel die kundiges se mening dat ons ons lewenstyl moet aanpas om aardverwarming hok te slaan.
Die goeie nuus is, ons kan nog iets daar­aan doen. Om te erken iets is ’n pro­bleem, is reeds die eerste stap na die moont­li­ke op­los­sing daarvan, maar daar lê die ge­heim – ’n mens moet iets daaraan doen.
Tydens my verblyf in Duits­land jare gelede het ek vinnig agtergekom dat jy nie sommer alle vullis summier in jou asblik gooi nie. Jou bure speel die rol van herwinningspolisie en bewaar jou as jy plastiek, glas, papier, blik, batterye, gloeilampe of enigiets wat herwin kan word in een asblik gooi. As verantwoordelike lands- en wêreldburgers is daar herwinningshouers vir bykans alles. Eweneens gaan jy vuil kyke van die mense agter, voor en langs jou kry as jy jou koolstofvoetspoor onnodig verhoog in ’n verkeersopeenhoping en jy nie met Duitse presisie jou kar tussen ry en stop afskakel nie. Dié nasie, soos vele ander Eerstewêreldnasies, respekteer nie net mekaar en die omgewing nie, maar begryp dat hulle self iets aan die situasie kan en moet doen.
Dis duidelik ons leef tegelykertyd in ’n verskeidenheid wêrelde wat ons self skep en wat ons met ons omgewings in daardie wêrelde doen – van die een waarin ons werk om te oorleef tot die een waar oorle­wing saam met die elemente se onvoorspelbaarheid ’n rol speel. Maar in almal lê die verantwoordelikheid by ons om die harmonie en gehalte van ons daaglikse bestaan vir onsself, maar ook vir dié wat om en ná ons leef, te bepaal.

Tot volgende keer.